Jest to zabieg wywodzący się najprawdopodobniej z tradycyjnej medycyny ludów zamieszkujących Amerykę Środkową i Południową jeszcze przed przybyciem Europejczyków.
Należy on do grupy masaży profilaktycznych, przeznaczony jest zatem przede wszystkim dla ludzi w gruncie rzeczy zdrowych, zazwyczaj jednak przepracowanych, zmęczonych i potrzebujących „doładowania” energetycznego, niemniej stosuje się go także i u osób chorych (głównie w okresie rehabilitacji i powrotu do zdrowia), którym przywraca sprawność ciała i umysłu. Ma zatem działanie w pierwszym rzędzie relaksacyjne i ogólnokondycyjne.
Poza chorobami skóry nie istnieją tu w zasadzie żadne przeciwwskazania szczególne, obowiązują jednak ogólne ograniczenia, stosowane we wszystkich technikach manualnych, przy chorobach takich, jak AIDS, stwardnienie rozsiane, nowotwory, gruźlica, choroby zakaźne i psychiczne (chyba że za zgodą prowadzących lekarzy).
Jak przy każdym masażu, unikamy również stosowania go na samym początku i pod koniec ciąży, chociaż przy prawidłowym wykonaniu ryzyko zdrowotne jest tu minimalne.
Wykonuje się go na siedząco i nie jest tu potrzebne żadne wyposażenie specjalne. Wystarczą trzy krzesła: dla klienta, dla terapeuty oraz krzesło, na którym klient może oprzeć ręce. Masaż ten może być również wykonywany „po japońsku”, w pozycji klęczącej na podłodze, wówczas potrzebne jest jedynie jedno krzesło lub stołek (do oparcia rąk) i mata.
Nie stosuje się w nim żadnych materiałów poślizgowych, a zatem nie zachodzi tu obawa zabrudzenia odzieży.
Przed rozpoczęciem zabiegu terapeuta powinien umyć ręce (najlepiej opłukując je potem przez chwilę w bieżącej zimnej wodzie celem oczyszczenia energetycznego), a następnie przez kilka chwil intensywnie pocierać o siebie, aby je ponownie rozgrzać i doenergetyzować. Jak przed każdym masażem, celowe jest również natarcie ich przed zabiegiem alkoholem lub żelem dezynfekującym. Osoba masowana powinna być rozebrana do pasa, z dolną częścią ubrania odciągniętą w dół tak dalece, aby móc odsłonić kość krzyżową.
Osoba masowana siada na taborecie (w ostateczności na krześle stojącym bokiem, wówczas jednak tak, aby łokcie mogły się swobodnie poruszać) i kładzie wyprostowane swobodnie ręce na oparciu stojącego przed nim w pewnym oddaleniu drugiego krzesła. Alternatywą jest, jak wspomniałem, tzw. siad japoński na piętach. Terapeuta siada lub klęka za klientem i rozpoczyna zabieg od zlokalizowania kości krzyżowej.
